İlişkinin bitmiş olduğuyla yüzleşmemek adına ilgisiz davranışlara sabrettiğimizi mi zannediyoruz yoksa gerçekten partnerimiz zor bir dönemden geçiyor ve beklemek mi zorundayız?
Bir ilişkiye, eğer sağlıklı bir duygu durumu içerisindeysek, biteceğini düşünerek başlamayız. Kadınlar, ikili ilişkilerine başlarken fiziksel çekimden çok bir oluşuma ait olma duygusuna odaklanırken, erkekler ise fiziksel çekime ve bu çekimin getirdiği heyecana kapılmayı tercih edebiliyorlar. Tabii ki bu bir genel kanı olduğu gibi, çok daha ciddi boyutta başlayan ilişkiler veya görücü usulü yapılan evlilikler de var ve bunlar da kendi içlerinde oldukça sağlıklı olabiliyorlar.
İlişkiye çok hızlı bir şekilde giriş yaptınız, çok hızlı bir şekilde gelişti ve siz daha ne olduğunu anlayamadan partnerinizde farklılıklar görmeye başladınız. Aramamaya, görüşmek istememeye başladı. Siz üzerine düştükçe daha da kaçmaya başladı. Sürekli olarak ya çok yoğun ya da morali bozuk oldu, maddi veya manevi sıkıntılar öne sürdü. Siz onu aramaya devam ettiniz. Kendi kendinize “sevgilim zor zamanlar geçiriyor, anlayışlı ve sabırlı olmam lazım” gibi cümleler kurmaya başladınız. Evet sabır bir yaşam dersidir, bir sınavdır ve kişinin olgunlaşması için, Mevlana’nın dediğinden ‘pişmesi’ için en önemli süreçlerden bir tanesidir. Sabretmek kadar başka önemli bir konu da neye ne kadar sabretmemiz gerektiğine düzgün bir şekilde karar verebilmektir aslında.
Eğer ilişkinin bitmiş olduğuyla yüzleşmemek adına ilgisiz davranışlara sabrettiğimizi zannediyorsak bu çok büyük bir zaman kaybı olabilir. Bu sürecin sonrasında ise bir kişi için bu kadar fazla zaman harcandığından dolayı çok büyük pişmanlıklara, kişinin kendi kendini suçlamasına sebebiyet verebilir. Bitmiş bir ilişkinin içerisinde kalma arzusu kendimizi değersiz veya güçsüz hissetmemizden kaynaklanmaktadır. Kişi eğer kendi kendisine kıymet vermezse şahsına yapılan tüm saygısızlıklara boyun eğmeye meyilli olacaktır. Bu da bir kısır döngü yaratacak, kendini daha da değersiz hissetmesine sebebiyet verecektir. Sürekli olarak karşı tarafı siz arıyorsanız, aramak için de her seferinde bir bahane yaratmak zorunda kalıyorsanız, sizi hiç aramıyor sormuyorsa bu ilişkinin varlığını tekrar bir düşünün derim. Kendini yalnız veya ilgisiz hissettiği zaman sizi araması, aranızda duygusal bir ilişkinin olduğu anlamına gelmez. Birbirinizin ne kadar hayatındasınız? sizinle birlikte ne kadar fazla zaman geçirmek istiyor? Varlığınızın ne kadar farkında? Bu soruları cesurca kendi kendimize cevaplayamıyorsak aslında sağlıklı bir ilişkimiz yok demektir. Eğer sizin kendi kendinize saygınız yoksa, onun yapmış olduğu ilgisiz veya düşüncesiz davranışları kabul etme meylinde olursunuz. Sizin ona karşı olan tutumunuz aslında onun size karşı olan davranışlarını belirleyecektir. Kendimize sormamız gereken bir önemli soru da neden saygısız veya ilgisiz davranmasına izin verdiğimizdir. Neden başkalarının bize saygısızca davranmasına izin veriyoruz? Bizler birer küçük çocukken ebeveynlerimiz tarafından ilgisiz ve sevgisiz bırakıldığımız zaman onlardan sevgi alabilmek adına yığınla tavizler vermeye, ruhsal veya fiziksel şiddete maruz kalsak dahi küçücük de olsa bizi sevmeleri adına her türlü sağlıksız davranışı sineye çekmeyi göze almayı öğreniyoruz. Bu davranışlar maalesef özellikle ikili ilişkilerimize de yansıyor. İstenmediğimiz, gerçek anlamda sevilmediğimiz ortamlarda sırf küçücük de olsa değer bulmak adına kalmaya, bir şeylere tutunmaya çalışıyoruz. Evet biliyorum, bunları okumak dahi sizlere acı verebilir. Bir kez yüzleştiğiniz zaman aslında ne kadar kıymetli olduğunuzu anlamaya başlayacaksınız. Ve belki de hayatınızın en özel insanını karşınızda bulacaksınız. Siz kendinizi sevmezseniz ve kendinize değer vermezseniz, her türlü saygısızlığa veya ilgisizliğe maruz kaldığınız zaman bunu sineye çekersiniz ve hayatınız ve zamanınız boşu boşuna akıp gider. Auster’in dediği gibi “İnsanlar asla söyledikleri kadar meşgul değillerdir. İnsanların öncelikleri vardır ve bazen sıra size gelmez”. Her zaman mutlu olmanız dileğiyle.